Ապրում է ցավը քո կողքին

Ես գիտեմ, թե ինչու են մարդիկ որևէ սովորական օր արթնանում տխուր աչքերով, նայում աշխարհին ոչ այնպես, ինչպես երեկ, և չեն գտնում շարքային մի սուտ մտերիմներին համոզելու համար: Այդպես մոռացված ցավն է արթնանում:

Ինչ-որ մի օր, կամ մի քանի օրեր, կամ շաբաթներ ու ամիսներ ապրում է ցավը քո կողքին, ստվերի նման գալիս է՝ ներբաններից կառչած, ուզում է, որ դու իրեն բարեկամ կոչես, տրվես չմերժված գոյությանը, ու այդպես հոսում է ժամանակն այնքան, մինչև որ դու մոռանում ես այդ մասին: Դու չես հիշում այն մասին, որ ցավը չգնաց, չհեռացավ քեզնից, այլ տարրալուծվեց եթերում, թաղվեց փոշու մեջ, մոլորվեց մոտերքում: Դու ուզում ես չհիշել այդ մասին: Եվ հաճելի է դառնում մոռացությունը, քանի դեռ մի առավոտ չես արթնացել այսպես՝ ծանրացած սրտով ու չես հարցրել ինքդ քեզ՝ սա ի՞նչ տարածուն թախիծ է…

Հովիկ Չարխչյան

Մեկնաբանություններ